Rozdział XXXIX

Dodaję dzisiaj a co!

Mam dobry humor, bo dostałam czwórkę za odpowiedź z matmy, a uwierzcie na słowo, że przy moim nauczycielu to jest wyczyn!

No i jestem odrobinę zdziwiona. Udało mi się zgadnąć hasło do wifi w szkole! J To nic, że nie można używać telefonów! :D

A co tam u Was? Jak mijają Wam pierwsze wiosenne dni??

#21 dni do egzaminów

„Wszędzie szukałam spokoju, a znalazłam go w otoczeniu swoich przyjaciół.”

Po niezwykle udanym treningu wszystkie Koksy zwaliły się do naszego mieszkania. Urządziliśmy sobie małe posiedzenie, bo wiadomo jutro mają mecz, na który zresztą muszę się stawić. Groźby jednak mają wielką moc. Usiedliśmy wszyscy w salonie. Jedni na kanapie, drudzy poupychali się na fotelach, niektórzy przynieśli krzesła z kuchni i również na nie opadli, a reszta siedziała na podłodze. Ten zaszczyt przypadł także mnie, ale nie będę narzekać, bo co by nie było podłoga jest nawet wygodna.

Postawiłam na stole szklanki z herbatą owocową i cukierniczkę. Obok położyłam półmisek z ciastkami czekoladowymi. No przecież od kilku ciasteczek im się nic nie stanie, a wręcz przeciwnie. Zresztą Zibi podjada cały czas i jakoś żyje.

Usiadłam na rozłożonym na podłodze kocu i oparłam się plecami o bok fotela, na którym siedzieli Damian i Kuba. Popatrzyłam na moje koksy, które całym składem siedziały w tym pomieszczeniu i zdałam sobie sprawę, że cholernie mi ich brakowało! Tęskniłam za przekomarzaniem Damiana i Miśka, za czarnym humorem Patryka, za dobrymi radami Krzyśka, za specyficznym śmiechem młodego… To moja rodzina pomyślałam i uśmiechnęłam się ciepło. Zbyszek rzucił mi pytające spojrzenie, a ja w odpowiedzi tylko wzruszyłam ramionami. Wzruszyłam się widząc te wszystkie znajome twarze.

Moi przyjaciele.

- Aśka, nie becz. - trącił mnie młody.

- Cicho, Kuba. Jestem babą. Wolno mi.

W odpowiedzi roześmiał się szczerze i szarmancko odstąpił mi swoje miejsce obok libero.

- Skoro jesteś babą i do tego gospodynią, to chyba nie wypada ci siedzieć na podłodze, nie? - zapytał z uśmiechem.

Dałam mu kuksańca w bok i zajęłam jego wcześniejsze miejsce. Damian objął mnie ramieniem w przyjacielskim geście, a po chwili dało się słyszeć nasze śmiechy. Godzinę później stwierdziłam, że jako gospodyni muszę się zatroszczyć o moich wielożołądkowych gości. Wstałam i ciągnąc za sobą młodego udałam się w stronę kuchni. Wyciągnęłam chleb, masło, jakąś szynkę i ser żółty. Ułożyłam to wszystko na stole.

- Kroisz. - zwróciłam się do Kuby.

Podałam mu deskę i nóż do chleba, a sama zajęłam się parzeniem herbaty w dzbanku. Potem razem posmarowaliśmy wszystkie kromki. Chyba nie muszę mówić, że poszedł prawie cały chleb? Niech jedzą, będzie się do czego przytulić. Nałożyliśmy na każdą kanapkę plasterek szynki i sera, a na to jeszcze pomidorka. Posoliliśmy, popieprzyliśmy i mogliśmy podawać do stołu. Wzięliśmy te trzy talerze pełne kanapek i kiedy tylko postawiliśmy je na stole, chłopaki się ożywili. Wróciłam się jeszcze po herbatę i ją również postawiłam na stole.

- Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy, albowiem to są resztki z naszej lodówki. - zażartowałam i usiadłam w fotelu obok Damiana.

- A ja się zastanawiałem, gdzie was wciągnęło. - Zbyszek charakterystycznie poruszył brwiami. 

- Co ci chodzi po głowie, braciszku? - zakpiłam.

- W tej chwili? Kanapki. - wyszczerzył się do mnie.

No tak. Darmowa kolacja.

Nasze posiedzenie trwało nadal z tym, że wysłałam Zbyszka do sklepu, bo skończył się chleb i ser żółty, a koksy dalej głodne. Przy okazji miał kupić jeszcze coś, co nadawałoby się na zrobienie gigantycznych kromek, którymi by się w końcu zapchali.

Kuba dzielnie mi pomagał w kuchni. Będą z niego ludzie. Oczywiście jeśli nie zwariuje przy tych starszych głupkach.

- Teraz gadaj, co tu się działo? - zapytałam go.

- Same nudy. Bez ciebie nudno było. I Michał chodził jakiś struty, ale odmieniło mu się jak wrócił z Bielska.

- Chodził struty, mówisz. - uśmiechnęłam się przebiegle.

- Co kombinujesz? – zapytał, zacierając ręce.

- Domyślam się co poprawiło mu humor. - roześmiałam się.

- Co? - ożywił się.

- Nie co, a raczej kto. Ma na imię Kalina. - westchnęłam.

Towarzystwo rozeszło się około dziesiątej. Cieszyłam się, że przyszli i że mogliśmy wszyscy ze sobą porozmawiać. Zbierając wszystkie szklanki, talerze i inne sztućce z salonu, miałam uśmiech na ustach. Byłam zmęczona, ale szczęśliwa.

- Pomogę ci. - w kuchni pojawił się Michał.

- Dzięki. - rzuciłam z uśmiechem.

Razem poszło nam zdecydowanie szybciej. Ja zmywałam naczynia, a Michał je wycierał. Tworzyliśmy zgrany team. Kiedy skończyliśmy zaparzyłam nam herbaty i usiedliśmy przy stole. Zbyszek w tym czasie zajmował się doprowadzeniem salonu do stanu używalności.

- Czuję się wykończona. - westchnęłam, opadając na krzesło.

- Wymęczyliśmy cię? - zaśmiał się.

- Nawet nie wiesz jak. Ale było mi to potrzebne.

- Nam też. Jutro gramy i potrzebowaliśmy takiego luźnego spotkania, gdzie możemy się pośmiać, pogadać, powspominać, a i nakarmią całkiem dobrze.

Roześmiałam się.

- Następnym razem przynoszą swój chleb. - zażartowałam. - No. Oprócz Kuby.

- Młody ma jakieś zdolności kulinarne, o których nie wiedziałem? - zainteresował się.

- Świetnie smaruje chleb, jeśli chcesz wiedzieć. - zażartowałam. - A tak na poważnie to mam nadzieję, że go tam nie zdemoralizujecie.

- O to się nie martw. Młody ma twardy kręgosłup. Poradzi sobie.

- Za kilka lat to jego nazwisko będzie budzić miękkość w kolanach nastolatek. - roześmiałam się.

- Masz przestarzałe informacje. - odezwał się Zbyszek, który właśnie wszedł do kuchni z ścierką na ramieniu. - Według najnowszej ankiety przeprowadzonej wśród kibiców Jastrzębskiego Węgla i nie tylko okazuje się, że Młody podbił serca naszych kibiców już dawno. Teraz tylko trzeba go podszkolić technicznie, fizycznie a także z dziedziny rozumienia kobiet i będzie cacy.

- Łoł.. Szykuje się wielka kariera! - zawołałam.

- Sama się przekonasz.

- A tak. Mecz. Tylko że…

- Nawet nie mów, że nie możesz. Nie przyjmuję takiej opcji.

- Nie. Nie o to chodzi. Mam dylemat. - westchnęłam teatralnie.

- O co chodzi? - zapytał Michał.

- No bo ja nie wiem czyją koszulkę ubrać. Wiecie.. Brata nie będę faworyzować. Jak ubiorę koszulkę z Kubiakiem na plecach to mnie zeżrą Twoje fanki. - zwróciłam się do Michała.

Roześmiali się.

- Ja mam idealne rozwiązanie! - zawołał Zbyszek. - Jakie? - zainteresowałam się.

- Dowiesz się w swoim czasie. - mrugnął porozumiewawczo do Michała i wyszedł z kuchni.

- Michał? - zapytałam z nadzieją.

W odpowiedzi tylko pokręcił głową i roześmiał się na widok mojej miny.

- I ty Brutusie przeciwko mnie?