Rozdział X

Dramat? Sielanka?

Nie wiem, ale coś się dzieje, więc coś się też musi wydarzyć.. 

Pozdrawiam!

„Życie to spektakl, więc bądź jak aktor, który wchodzi na scenę z podniesioną głową, patrząc spokojnym wzrokiem na publikę.”

Następnego dnia obudził mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Spałam naprawdę długo i co dziwne nadzwyczaj spokojnie.

Narzuciłam na siebie szlafrok i pobiegłam otworzyć drzwi, zapominając poprawić, sterczące na wszystkie możliwe strony włosy. Ciągle byłam zaspana, więc nic dziwnego, że prawie zabiłam się o leżące na podłodze buty, których nie miałam siły wczoraj chować.

Przekręciłam klucz i nacisnęłam klamkę. Patrzyłam na swoje wielkie puchate kapcie, bo moje oczy w dalszym ciągu nie przystosowały się do światła. Nie wiedziałam kto przyszedł.

- O co chodzi? – zapytałam , a raczej wychrypiałam.

- Dzień dobry. Sierżant komendy głównej policji w Jastrzębiu. Prowadzę śledztwo w sprawie wypadku, do którego doszło wczoraj w godzinach późno wieczornych. Mogę zadać parę pytań?

Oczy rozszerzyły mi się do wielkości sporych rozmiarów UFO i miałam gdzieś, czy będzie boleć, czy nie, spojrzałam na osobę stojącą w progu.

A raczej dwie osoby, które patrząc na moją spanikowaną minę, wyły głośno ze śmiechu. Mój mózg, który jeszcze nie doszedł do pełnej sprawności, próbował przeanalizować od początku całe zdarzenie. Nagle mnie oświeciło i zdałam sobie sprawę, że dwaj idioci robili sobie ze mnie żarty. Zatrzasnęłam im drzwi przed nosem, co chyba ich otrzeźwiło, bo natychmiast zaczęli mnie przepraszać za dziecinne zachowanie. Niestety, byłam nieugięta. Skierowałam w ich stronę parę naprawdę wymyślnych epitetów i zapowiedziałam, że idę wziąć prysznic, a oni mają stać pod drzwiami i łaskawie czekać, aż im otworzę.

Zabrałam z torby potrzebne rzeczy i skierowałam się do łazienki. Weszłam do kabiny i puściłam ciepłą wodę, która zmywała ze mnie ostatnie oznaki zaspania. Po piętnastu minutach wyszłam odświeżona i przygotowana na konfrontacje z moimi gośćmi.

Przechodząc obok kuchni, usłyszałam dochodzące stamtąd ciche glosy. Jak oni tu weszli?

- Witamy śpiącą królewnę! – zawołał na mój widok Zbigniew.

Tak właściwie, to my się nie znamy, więc postanowiłam, że będę grać.

-Eee.. Przepraszam, ale kto ty? – popatrzyłam na niego ze zdziwieniem i strachem.

Czasami zastanawiałam się, dlaczego nie poszłam do szkoły aktorskiej.

Popatrzyłam na Michała z zapytaniem w oczach, jakbym się go chciała zapytać: Kto to jest? I co robi w tym mieszkaniu?

Kubiak zrobił poker face i spojrzał zdezorientowany na mnie, a potem na Zbyszka. Widać nie tylko ja minęłam się z powołaniem.

Bartman stał jak słup soli z miną wyrażającą zaskoczenie, zdezorientowanie i niedowierzanie. Już wyobrażałam sobie, o co chce zapytać przyjaciela: Ona mnie nie zna? Jak to możliwe? Przecież mnie wszyscy znają! Tak. Biedny Bartman.

- Przepraszam?

- Kpisz, czy o drogę pytasz?

- Eeee..

Nieśmiały i zarumieniony Zbyszek to taki niespotykany widok, że nie miałam siły dalej udawać.

- Widzę, że sławny pan Bartman, zacny atakujący naszej polskiej reprezentacji, cierpi na brak elokwencji.

- Znasz mnie!

Czy z tego całego zdania zdołał wyłapać tylko to? Ciężki przypadek zdziecinniałego siatkarza.

- Zbysiu– zwrócił uwagę swojego kumpla Michał.

- Co?

- Totalna kompromitacja.

Bartman wyglądał, jakby co najmniej oberwał z liścia od Mariusza Pudzianowskiego. Ubrał swoją kurtkę i wyszedł. Chciałam go zatrzymać, ale powstrzymał mnie Michał.

- Obraził się?

- Czekaj…

- Michał!

- Czekaj.. Trzy, dwa, jeden…

Przy ostatnim słowie Michała zabrzmiał dzwonek do drzwi. Była niezmiernie zdumiona, gdy po ich otworzeniu ukazała mi się sylwetka niezwykle poważnego Bartmana.

Na mój widok uśmiechnął się delikatnie i zapytał:

- Przepraszam, pani Joanna Koliberczyk?

Postanowiłam, że będę równie poważna jak on.

- Owszem. Co pana do mnie sprowadza, panie..?

- Najmocniej przepraszam za mój nietakt, ale pani uroda mnie oszołomiła. Zbigniew Bartman.

Podał mi dłoń, a ja ją uścisnęłam. W duchu śmiałam się bez opamiętania z tego, co się dzieje w tej chwili.

- Ależ nie ma pan za co przepraszać, rozumiem pana. Wszak ja również nie mogę się oderwać od lustra.

Na ustach Bartmana pojawił się szeroki uśmiech, ale zaraz zniknął pod maską powagi.

- Doszły mnie słuchy iż przebywa tu niejaki Michał Kubiak, mój najdroższy przyjaciel.

- Ma pan rację. Przyznam, iż goszczę tego pana.

- Mogę w takim razie wejść, droga pani?

- Ależ proszę się nie krępować, panie Zbigniewie.

- Czy będzie to nieuprzejme z mojej strony, jeśli zaproponuję, by zwracała się pani do mnie po imieniu?

- Będę zadowolona z takiego przebiegu wydarzeń, Zbyszku.

- Ja również Joanno.

Weszliśmy do kuchni, gdzie powinniśmy znaleźć Michała, ale jego tam nie było.  Zerknęłam przez ramię Bartmana, który szedł za mną i zszokowana, aż przystanęłam.

- Kubiak!

- Tak Asiu? – zapytał Michał, który szedł za nami ze swoim I phonem i daję głowę, że nagrywał całą tą scenę.

- Mógłbyś mi pokazać na chwilę swój telefon?

- Niestety nie mogę.

Wyszczerzył się do mnie i niezrażony nagrywał dalej. Skoro tak, to tak.

- Śmiem twierdzić, że Twój przyjaciel nadal znajduje się w tym miejscu, Zbigniewie.

- Podzielam Twoje zdanie, Joanno.

- W takim razie, czy napiją się panowie herbaty lub kawy? Zbigniewie? Michale?

- Ja poproszę, Joanno.

- Ja również się skuszę.

Wyciągnęłam dwie filiżanki, dla mnie i Bartmana, a dla Michała kubek. Nasypałam po dwie łyżeczki kawy i zalałam wrzącą wodą z czajnika elektrycznego. Na stole postawiłam cukierniczkę z cukrem, w który się wczoraj zaopatrzyłam. Ja i Michał piliśmy bez cukru, ale nie wiedziałam, czy Zbyszek słodzi.

Usiedliśmy przy stole i piliśmy kawę, rozmawiając. Niestety albo stety, konwersacja toczyła się tylko pomiędzy mną, a Bartmanem. Oczywiście nie rozmawialiśmy normalnie. Nasz wyszukany styl przebijał wszystko i był naprawdę śmieszny, ale nam to nie przeszkadzało. Michał czuł się chyba urażony, że nie zwracamy na niego większej uwagi. Próbował się wciągnąć w rozmowę lub skończyć wątek, ale specjalnie ze Zbyszkiem robiliśmy wszystko, by mu się to nie udało. W końcu zrezygnował i zajął się kręceniem na swoim telefonie tej rozmowy.

- Robisz Krzysiowi konkurencję – powiedziałam do niego.

- Wcale nie. Wyślę mu to, więc przygotujcie się. Będziecie głównymi bohaterami następnego odcinka Igłą Szyte.

Zrobiłam głupią minę i spojrzałam na Bartmana.

- Nie przejmuj się, Joanno, wszak ludzie nas miłują, a dzięki temu przyczynimy się do wzrostu popularności projektu Krzysztofa.

- Masz rację, Zbigniewie.

Michał miał nas już naprawdę dość.

- Ej zakochańce!

Ja i Zbyszek odwróciliśmy się jak na komendę. Kubiak się roześmiał.

- Sam wszystkiego nie ogarnę.