Rozdział XXXII

Przepraszam, jeśli pojawiły się błędy. Czasami sprawdzam po kilka razy, ale i tak wszystkich nie wyłapię :)

Jeśli macie ochotę, to zapraszam na mojego twittera.. Od razu uprzedzam, że jestem cienka w te klocki. "Trochę techniki i się gubisz." - i od razu wszystko wiadomo. :))

Zapraszam do komentowania!

Nowy zwiastun na http://serca-jak-herbatniki.blogspot.com, więc jeśli macie ochotę, to zapraszam również tam.:**
_____________

"Jeśli przyszła radość, lepiej ją przyjąć, niż bać się, że pewnego dnia się skończy."

Z ręką na sercu przyznaję, że ze Zbyszka będzie zdolny trener! Nie wiem, czy to jego sława, czy charyzma, ale dziewczyny słuchały go jak zaklęte i wykonywały wszystkie jego polecenia. Gdy im podpowiadał jak dokładniej przyjmować piłkę czy jak jeszcze lepiej serwować, od razu łapały co ma na myśli i poprawiały swoją technikę. Gdybyśmy mogły z nim trenować na co dzień, miałybyśmy mistrzostwo Polski zagwarantowane.

Chociaż trening był morderczy, a takich ćwiczeń jakie kazał nam wykonywać mój brat, nigdy na oczy nie widziałam, wszystkie byłyśmy zadowolone. Pokazałyśmy, że mamy serce do siatkówki i potrafimy grać całkiem dobrze jak na tą niby słabszą płeć. Nawet Zbyszek musiał to przyznać.

Muszę mu jeszcze raz podziękować, bo dzięki niemu atmosfera w zespole się znacznie poprawiła. Na koniec treningu kazał nam usiąść w kółku i tak sobie wszyscy gadaliśmy i śmialiśmy się, a granice pomiędzy naszymi relacjami się całkowicie zatarły. Można powiedzieć, że Zbyszek przez dwie godziny zdziałał to, czego nasz formalny trener nie potrafił przez całe dwa lata.

- Aśka? Jesteś jeszcze wśród żywych? - zaśmiał się Zbyszek.

- Nie gadaj tylko kieruj. - rzuciłam.

- Zdałem egzamin na trenera?

- Zdałeś, zdałeś.. A teraz nie gadaj, tylko gaz do dechy.

Nie trzeba było dwa razy powtarzać. Chwila moment i już staliśmy pod moim domem rodzinnym.

- Mama już pewnie jest. - powiedziałam.

- Pewnie tak. - odpowiedział Zbyszek.

- Jesteś pewny, że to odpowiednia chwila na taką rozmowę?

- Nigdy nie będzie odpowiedniej chwili, ale tak. Jestem pewny.

Kiwnęłam głową na znak, że rozumiem i weszłam do domu.

- Tato! Wróciliśmy! 

Nikt mi nie odpowiedział.

- Jesteś?

Coś mi nie pasowało. Tata mógł wyjść z domu, ale na pewno zamknąłby drzwi na klucz, a były otwarte. Zaniepokoiłam się. Chodziłam od pokoju do pokoju, szukając go, aż wreszcie znalazłam go w łazience. Siedział na podłodze, a plecami opierał się o ścianę prysznica. Był przeraźliwie blady, a w oczach szkliły się łzy, z których część już wypłynęła.

Nigdy nie widziałam taty w takim stanie. Przez chwilę nie wiedziałam co zrobić, ale po chwili powróciło do mnie opanowanie. Przykucnęłam przy nim i z całej siły przytuliłam do siebie. Miałam nadzieję, że pomogę.

- Co się stało? Tato? Dlaczego płaczesz?

W odpowiedzi usłyszałam tylko pociąganie nosem. Wstałam i wyciągnęłam ku niemu ręce. 

- Chodź. - powiedziałam i podciągnęłam go do pionu.

Zaprowadziłam go do kuchni i posadziłam na stole, gdzie czekała już gorąca herbata, zrobiona przez Zbyszka, który też w jakiś sposób pragnął pomóc.

Odczekałam chwilę i dałam tacie się uspokoić.

- Co się stało?

- Ja przepraszam. Nie powinienem..

- Co się stało, tato?

- Mama.. Źle z nią.

Kolejny dzisiaj szok. 

Miałam wrażenie, że życie ze mnie kpi. Czy za każdym razem, gdy pragnę coś naprawić, gdy myślę, że może być tylko lepiej, jest jeszcze gorzej niż źle? Przyciągam zmartwienia jak magnes, szkoda tylko, że nie ma on przełącznika ze złych rzezy na dobre.

-Co.. Co się stało?

- Dzwonił lekarz. Mówił, że wyniki nie są dobre. Mama zostaje w szpitalu na noc.

- Mówił, czy to coś poważnego? - zapytałam przejęta.

- To.. To jest..

- Co to jest?! - krzyknęłam zanim zdążyłam się powstrzymać.

- Aśka, uspokój się. - upomniał mnie Zbyszek.

- Przepraszam. - zwróciłam się do ojca. - Co to jest?

- Rak.

Opadłam na krzesło i nie miałam siły, by ruszyć chociażby palcem. Cała energia ze mnie wyparowała. Nie wierzyłam, że mama może być chora. Nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że kolejna bardzo ważna dla mnie osoba, może umrzeć.

Jedna łza wypłynęła mi z oka, a potem rozlał się cały strumień, którego nie byłam w stanie zatamować. Ukryłam twarz w dłoniach i chciałam zniknąć. Chciałam, żeby znalazł się ktoś, kto żyłby za mnie. Kto przeżywałby cały tan smutek i łzy za mnie, bo ja już nie miałam na to siły. Można by myśleć, że powinnam się przyzwyczaić. Przecież to nie pierwszy raz, gdy osoba z mojego środowiska umiera, ale tak się nie da. Nie da się przyzwyczaić do tego bólu, który przenika aż do szpiku kości, powodując poczucie bezsilności i utratę nadziei w jakikolwiek sens życia. No bo jak śmierć może mieć sens? 

Poczułam oplatające mnie w pasie ramiona. To Zbyszek. 

Nie mogę się mazać! Przecież to nie tylko moja matka. Chociaż mój przyrodni brat nie miał z nią kontaktu, przyjechał tu i chciał to naprawić, a los z niego zakpił. Tak jak z nas wszystkich.

To ja powinnam teraz pocieszać jego, a nie on mnie.

- Muszę tam pojechać. - powiedziałam.

- Na nic się tak nie przydasz. - powiedział tata. - Lekarz mówił, że jest teraz w śpiączce i nie ma z nią kontaktu.

- Nic mnie to nie interesuje. Ja tam muszę być! Muszę jej powiedzieć, że jej wybaczyłam! Już dawno, ale nie miałam odwagi, by się do tego przyznać. Bałam się, choć teraz sama nie wiem, jak mogłam być taka głupia. Muszę jej powiedzieć, że ją kocham! Że zawsze będzie moją mamusią... 

- I powiesz, kiedy już wydobrzeje. - powiedział Zbyszek.

- Nic nie rozumiesz! - krzyknęłam, całkowicie tracąc kontrolę nad sobą.

- Naprawdę sądzisz, że nie rozumiem? Że nie wiem, jak się teraz czujesz? Naprawdę tak myślisz?

Spojrzałam w jego oczy i zobaczyłam tam równie głęboki ból, jaki zawładnął moim sercem. On jeden wiedział, dlaczego muszę.

- Nie sądzę. Wiesz i sam czujesz to samo. Dlatego pojedziesz tam razem ze mną. Teraz. Natychmiast. 

Nie sprzeciwił się. Nie mógł. Wiedział, że ja i tak postawię na swoim. 

Chwilę później gnałam jak szalona do oszklonych drzwi, przez które wchodziło się do szpitala. Odszukałam wzrokiem recepcję i zaczęłam iść w tamtą stronę, przy okazji potrącając ludzi i lekarzy, nie zaszczycając ich nawet przepraszającym spojrzeniem.

- Gdzie leży moja mama? - zapytałam pielęgniarkę, jakby umiała ona czytać w myślach i wiedziała o kogo mi chodzi.

- Nazwisko?

- Koliberczyk. Była tutaj dzisiaj na badania, lekarz dzwonił, że mama jest chora na raka i zapadła w śpiączkę.

- Tak wiem o kogo chodzi. - odpowiedziała miło pielęgniarka.

- Więc gdzie leży? - nie bawiłam się w uprzejmości.

- Sala 23, na końcu korytarza, ale teraz nie można…

Nie dokończyła, bo nie słuchając co ma więcej do powiedzenia, pobiegłam się we wskazanym kierunku, a Zbyszek potruchtał za mną.